Το 1ο σκέλος του 18ου πρωταθλήματος 2009 που διοργάνωσε η Λέσχη Αλεξιπτώτου Πλαγιάς Πάτρας, στο Καλέντζι, τελείωσε και ο απολογισμός απο το τριήμερο σε επίπεδο διοργάνωσης και πεπραγμένων του αγώνα, μου δείχνει ένα θετικό και σημαντικό αποτέλεσμα για όλους όσους συμμετείχαν, πετώντας ή δουλεύοντας.
Για δευτερη συνεχή χρονιά, για τον ίδιο αγώνα ανέλαβα την- ανεπιθύμητη απο τους περισσότερους- θέση της ΔΑ και νιώθω τυχερή, αφού όλα έγιναν ομαλά και χαρούμενη που είχα μια ακόμα ευκαιρία να εμπλουτίσω και να διευρύνω την εμπειρία μου σε αυτό το κομμάτι (η πρακτική είναι γνωστή: παίρνεις μια ανάσα και, βουτώντας στα "βαθιά", μαθαίνεις να πλατσουρίζεις και μετα να κολυμπάς και στην περίπτωση αυτή... να φτερουγίζεις και μετά να πετάς...)
Feedback λοιπόν που λάμβανα, κατά την διάρκεια του αγώνα αλλά κι αυτές τις δυο εβδομάδες που μας πέρασαν και μερικές δικές μου σκέψεις......Ναι όλα πήγαν καλά, κατά την γνώμη μου και η συνεργασία τόσο με τους αθλητές που συμμετείχαν, όσο και με τα πολύ σημαντικά άτομα της εκτέλεσης του αγώνα, την γραμματεία και τους βαθμολογητές, την μετεωρολογική κάλυψη και την επιτροπή τασκ, την ομάδα της περισυλλογής, την ομάδα διάσωσης και υγειονομικής υποστήριξης, ήταν πολύ καλή. Τους ευχαριστώ όλους! Θεωρώ οτι το "σύστημα" που δημιουργήθηκε για αυτές τις τρεις αγωνιστικές ημέρες δούλεψε καλά και συντονίστηκε για το καλύτερο αποτέλεσμα, μέσα σε ένα πολύ φιλικό κλίμα.
...Η βάση του αγώνα, το Καλέντζι- πολύ αγαπημένο, σε μένα, μέρος- βρίσκεται σε πολύ πλεονεκτική θέση, που επιτρέπει στον διοργανωτή να έχει έναν αρκετά καλό έλεγχο της κατάστασης καθώς εξελίσσεται κάθε αγωνιστικό τασκ. Φέτος ο καιρός ήταν πολύ καλός και μας έκανε την χάρη να μη βγάλει καταιγίδες...αυτό είναι νομίζω η μεγαλύτερη πηγή ανασφάλειας για κάποιον που είναι υπευθυνος για την εξέλιξη ή διακοπη του αγώνα αν τα πράγματα δυσκολέψουν...Είχα λοιπόν λιγότερο στρές.
...Η πολύ καλή γραμματειακή προετοιμασία και οργάνωση, είχε σαν αποτέλεσμα να "πετάει" η ομάδα, κατά τις τελικές εγγραφές.
...Η πολύ καλή γραμματειακή προετοιμασία και οργάνωση, είχε σαν αποτέλεσμα να "πετάει" η ομάδα, κατά τις τελικές εγγραφές.
...Η ακύρωση, στην απογείωση, του Τ1, λόγω αντίθετων μετεωρολογικών συνθηκών, μου έδωσε την ευκαιρία να δω καλύτερα τις απαιτήσεις και τα προβλήματα των 22 αθλητών που συμμετείχαν στην Β κατηγορία. Απο τις ερωτήσεις και τις απορίες τους έγινε φανερό οτι πολλά πράγματα τους δυσκόλευαν και έτσι την επόμενη μέρα κάναμε μια λεπτομερή ανάλυση και επεξήγηση όλων των πληροφοριών που τους παρέχει το task board. Υπάρχουν πολλά ζητήματα και προβληματισμοί σχετικά με αυτήν την κατηγορία στους αγώνες, αλλά ανήκουν σε ένα ξεχωριστό επόμενο θέμα.
...Πολλοί αθλητές είδαν σε εφαρμογή για πρώτη φορά κάποιες παράμετρους απο το πρόγραμμα βαθμολόγησης που χρησιμοποιήθηκε, το fs, όπως το "end of the speed section". Μια παράμετρο ασφάλειας που με την εφαρμογή της σε τασκ race to goal ουσιαστικά λήγει ο συναγωνισμός των πιλότων 2 Κm πριν το γκολ. Εκεί στα 2 Κm πριν, το τασκ τυπικά ολοκληρώνεται, ο αθλητής δεν παίρνει άλλους βαθμούς ταχύτητας, μόνο κάποιους βαθμούς απόστασης και του γκόλ. Η παράμετρος αυτή ουσιαστικά αποδυναμώνει τις πιθανότητες ατυχήματος κατά την τελική προσέγγιση του γκόλ, όπου μπορεί να βρεθούν ταυτόχρονα πολλοί αγωνιζόμενοι που πιέζονται να προσγειωθούν στον καλύτερο χρόνο.
...Για πρώτη φορά εφαρμόστηκε πιλοτικά σε αγώνα το Leonardo Live του Ανδρεαδάκη Μανώλη, το σύστημα που αναμένεται να γίνει ένα σπουδαίο εργαλείο ασφάλειας για κάθε πτήση αλλά και αγωνιστική διοργάνωση. Οι αθλητές που πετούσαν live στον αγώνα δεν ήταν πάρα πολλοί σε σχέση με τον συνολικό αριθμό, αλλά κι εμείς σαν διοργανωτές, εξ αιτίας κάποιων ελλείψεων σε εξοπλισμό- που δεν προλάβαμε να καλύψουμε, θεωρώ οτι δεν αξιοποιήσαμε σε πολύ μεγάλο βαθμό το αγαθό του Leonardo Live.
Σκέψεις και ιδέες προέκυψαν πάντως, για να γίνει πολύ καλύτερη και αποτελεσματική χρήση του σε επόμενο πρωτάθλημα, σαν πολύ καλό μέσο επικοινωνίας με τους πιλότους του αγώνα, τόσο για την διοργάνωση όσο και για τους θεατές ή άλλους ενδιαφερόμενους. Μια μικρή γευση πήρα και απο την θέση του θεατή, όταν η Σόμμια, άρχισε να πανυγηρίζει για το γκόλ του άντρα της στο Τ3 -δες "Αντρέας Γαζής"- αφού είχε ανοίξει τον υπολογιστή της στην γραμματεία-υπήρχε ασύρματη κάλυψη- και τον παρακολουθούσε... στενά!
...ναι! τα χαμόγελα όλων των πιλότων που έφταναν στην γραμματεία για τα GPS στο τέλος του Τ3 είναι μια πολύ καλή ανάμνηση γιατί όλοι ήταν κουρασμένοι αλλά και καταχαρούμενοι επειδή- όπως μου έλεγαν-
...έκανα γκόλ...!
...πέταξα πολύ καλά...σούπερ!
...πέταξα πολύ ψηλά, το πιο ψηλό που πήγα ποτέ...!
...είχε απίθανη θέα...!
...ήταν μια πτήση που τα είχε όλα...!
Καλά το έλεγαν τα παιδιά στην επιτροπή τασκ το πρωί" θα κάνουμε ένα τασκ για να πάνε πολλοί στο γκόλ". Κι εγώ συμφωνούσα απόλυτα με τον στόχο αυτό. Μπορεί η μέρα να έδινε κι άλλα χιλιόμετρα αλλά σημασία έχει οτι ο σκοπός πέτυχε και όλοι χάρηκαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Αυτό για μένα προσωπικά -αλλά και σαν μέρος της διοργάνωσης- είναι ένα σημάδι επιτυχίας του αγώνα, αφού ο καθένας είχε την δική του ευκαιρία να κάνει κάτι δικό του και μοναδικό και να πετύχει κάποιους προσωπικούς στόχους, να διασκεδάσει και να περάσει καλά, πετώντας με φίλους.
Είναι πολύ δύσκολο μέλημα να σχεδιαστεί και να εκτελεστεί ένας αγώνας με τέτοιο τρόπο που να μην αποκλείει απο τις χαρές της πτήσης και του συναγωνισμού, κανέναν συμμετέχοντα.
Πρέπει στον σχεδιασμό αυτό να λαμβάνεται υπ όψιν η πολλαπλή και διαφορετική ταυτότητα του συνόλου των αθλητών.
Φυσικά αυτό είναι εφικτό σε έναν ελληνικό αγώνα και θεωρώ πολύ σημαντικό αυτό που συχνά βλέπουμε ως εμπόδιο: οτι είμαστε λίγοι και πολύ γνωστοί μεταξύ μας. Αυτό στην πραγματικότητα είναι ευλογία και το συστατικό που κάνει τους αγώνες μας να έχουν ένα φιλικό και ανθρώπινο πρόσωπο και τους στόχους μας να μην μετριούνται μόνο σε χιλιόμετρα και βαθμούς αλλά ΚΑΙ σε χαμόγελα.
