Οι κανονισμοί συχνά χρειάζονται επανεξέταση, συνεχή αξιολόγηση και αναθεώρηση, και με τέτοιο μάτι πρέπει να τους βλέπουμε, ως κάτι εξελίξιμο και εν δυμάμη χρηστικό, προκειμένου να συνεχίζουν να είναι επαρκείς και να καλύπτουν τους στόχους μας.
Αν στους αγώνες - ή εκτός- γίνονται ατυχήματα δεν σταματάμε να πετάμε ή σταματάμε τους αγώνες-"πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι".
Και ο πιο καλός κανονισμός και καθε είδους μέτρο-νόμος- μηχανισμός- που δηνιουργείταιγια να ασκήσει στους πιλότους εξωτερικό έλεγχο, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός, αν δεν υπάρχει υψηλό επίπεδο εσωτερικού έλεγχου, που ασκεί ο ίδιος ο πιλότος στον εαυτό του. Πολύ σημαντική είναι η αυτογνωσία που έχει ο καθένας και πόσο συνειδητά ή όχι τοποθετεί τον εαυτό του σε κάθε δράση- και φαίνεται στο αν αυτά που πράττουμε συμφωνούν με αυτά που λέμε. Αν για κάθε τι που μας συμβαίνει, αβασάνιστα, φορτώνουμε αλλού τις ευθύνες, αξίζει να προβληματιστούμε...
Ο καθένας μας πρέπει να αναλογίζεται- πολύ συχνά- και να ελέγχει, τις δικές του μεμονωμένες ευθύνες, που έχει για κάθε τι που κάνει ή παθαίνει και πως συμπεριφέρεται σε κάθε πλαίσιο που βρίσκεται. Αυτό καλλιεργείται με συστηματική προσωπική εργασία, με συνεχές "διάβασμα" του εαυτού μας και των άλλων. Αναλύοντας τα συμβάντα καλά ή κακά, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας , σε εσωτερικό μονόλογο αλλά και επικοινωνώντας με τους άλλους για αυτά και αναλύοντας το πως και το γιατί τους. Δύσκολο αυτό εεε; Πολύ δύσκολο.
Μια ακόμα διάσταση στον τρόπο που σκέφτεται ο πιλότος, αναγκαστικά αγγίζει και το θέμα της εκπαίδευσής του και της φιλοσοφίας των εκπαιδευτών- προπονητών του αθλήματος: Αυτοί είναι οι πρώτοι υπεύθυνοι για το πως"θα δει το πράγμα" ο μελλοντικός πιλότος παραπέντε και τι στάση θα κρατήσει. Αυτός θα εμψυχώσει την ασφάλεια και τους στόχους της πτήσης, το νόημα σε πτήσεις αγωνιστικές αναψυχής ή οτιδήποτε. Και το θέμα δεν είναι να του μάθει τους κανόνες ή να του αναπτύξει τον φόβο αλλά να του δείξει αυτό που έλεγα πριν: την αξια του αυτοέλεγχου και του εσωτερικού condrol και επιπλέον, τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση: το παραπέντε δεν είναι όσο εύκολο όσο φαίνεται, έχει κινδύνους και παγίδες αλλά είναι πάρα πολύ ωραίο να πετάς ελέυθερος στον ουρανό, σαν τα πουλιά. Περιορισμοί υπάρχουν πάντα, φυσικοί και πρακτικοί, και πρέπει να τους αναγνωρίζουμε να τους αποδεχόμαστε και να τους σεβόμαστε. Η αλήθεια είναι αυτή και έτσι πρέπει να λέγεται- ακόμα κι αν ο μαθητής τελικά "την κάνει" και φύγει. Αυτό είναι μέρος της ατομικής ευθύνης του εκπαιδευτή.
Πόσο ελεύθεροι τελικά είμαστε όσοι πετάμε; Και πόσο δέσμιοι της παρέας... του γόητρου... της εικόνας-είναι μόνο μια απάτη, που λέει και το τραγούδι-, του εγωισμού μας, της επανάστασής μας ακόμα -ακόμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου