The H(uman)-Factor Ο Ανθρώπινος Παράγοντας

Είπα να γράψω για τον αγώνα ακριβείας αλλά σκεφτόμουν τα σχετικά με τα ατυχήματα και τους κατα καιρούς προβληματισμούς και αναλύσεις που κάνουμε. Εξετάζουμε συνήθως τις συνθήκες- το πλαίσιο- το υλικό αλλά και τον Ανθρώπινο Παράγοντα, που τις πιο πολλές φορές φαίνεται να είναι και ο καθοριστικότερος. Ειδικά στην δική μου περίπτωση είναι κυρίαρχος μιας και δεν τίθεται θέμα υλικού ή πλαισίου, αν και πολλοί φίλοι έχουν την γνώμη ότι το γεγονός ότι υπήρχε "στόχος" έπαιξε σημαντικά αρνητικό ρόλο. Όπως όμως το σκέφτομαι εγώ αυτός ο παράγοντας είναι δευτερογενής. Γιατί "ζορισμένες" προσγειώσεις σε άγνωστες και πολύ μικρές δύσκολες περιοχές είναι στο πρόγραμμα ακόμα και σε πτήσεις XC ή αγωνιστικές. Και έχω κάνει κι εγώ πάρα πολλές φορές χωρίς να διακινδυνέψω σε τίποτε.
Η κοινή λογική και η τεχνική γνώση, είναι διαφανής: ξέρουμε ότι η πτέρυγα απο μόνη της δεν στολάρει, αν τραβήξεις πολλά φρένα προκαλείς στολ. Όμως για κάποιους λόγους, αυτή η κοινή λογική και γνώση δεν έχει καμιά υπόσταση σε κάποιες στιγμές. Εγώ αυτό θα όριζα ως "Ανθρώπινο Παράγοντα" αυτό το ακαθόριστο (προσωπικό) αίτιο που αποδυναμώνει την γνώση, κρύβει την λογική, "παραλύει" τις αντιδράσεις εμποδίζει την λήψη σωστής απόφασης και οδηγεί στον λάθος χειρισμό, στο αδικαιολόγητο που όλοι σου καταλογίζουν, ακόμη και ο εαυτός σου (καλά.... πως το κανες αυτό...)
Φυσικά αν το καλοψάξεις θα βρεις αίτια που ενισχύουν τον ανθρώπινο παράγοντα: το στρες, η διασπασμένη προσοχή, η υπερεμπιστοσύνη στις ικανότητες, η εστίαση της προσοχής σε λάθος κατεύθυνση (αυτό που λέω "κλείδωμα") ή άλλες ψυχοσωματικές λειτουργίες.  Κι εγώ εκείνο το πρωινό δεν είχα ξεκινήσει καθόλου καλά.  Η αλήθεια είναι αυτή, καθόλου καλά. Αλλά επειδή θεωρώ τον εαυτό μου "τέρας αυτοκυριαρχίας" νόμιζα οτι έχω τον έλεγχο.Τελικά δεν τον είχα, δεν ήμουν τόσο "εκεί" όσο έπρεπε να είμαι. Έπρεπε να δώσω πιο πολύ χρόνο στον εαυτό μου να ηρεμήσει απο αυτό που με απασχολούσε, πριν ξεκινήσω να πετάω στον αγώνα. Η πλήρης ψυχολογική συμμετοχή  και η συγκέντρωση είναι πολύ σημαντική, ειδικά σε τέτοιου είδους επιδόσεις, όπως το ακριβείας που πας κατευθείαν στην προσγείωση.
Στον αγώνα, παρόλο το ατύχημα πήρα την 3η θέση. Δεν ήξερα τις επιδόσεις μου στο σύνολο των συναθλητών που συμμετείχαν, δεν πιέστηκα για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Ο στόχος μου από την συμμετοχή μου στον αγώνα είχε επιτευχθεί πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας (στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος) : να συμμετέχω στην ΕΟ 2012 και αυτό το είχα εξασφαλίσει ως η μοναδική γυναίκα συμμετέχουσα. Δεν είχα καν βλέψεις για καλή θέση στην γενική κατάταξη, ποτέ δεν ζορίστηκα για αυτό και όσοι ήταν κοντά μου το ξέρουν. Φυσικά ήμουν πολύ ευχαριστημένη από τις επιδόσεις μου αφού ποτέ δεν βγήκα εκτός στόχου και με απασχόλησαν κάποια θέματα τεχνικής στην προσέγγισή μου, που μου στέρησαν 2-3 φορές πολύ καλή βαθμολογία(το ακούμπημα του καθίσματος πριν την πτέρυγα και το χάσιμο της ισορροπίας κατά το πάτημα.)  Μάλιστα, με πολύ σύνεση, το συζητούσα με τους συναθλητές μου ότι "αυτό πρέπει να το κάνω έτσι" γιατί είναι τεχνικά πιο σωστό,  αλλά ο αγώνας δεν είναι καλή ευκαιρία για να δοκιμάσεις ή να αλλάξεις κάτι στο στυλ σου, αυτό έχει κινδύνους, θα το έκανα προπόνηση εκτός αγώνα. Τόσο προσανατολισμένη στην ασφάλεια ήμουν. Δεν έχω καμιά αμφιβολία για αυτό και καμιά ενοχή για τα στάνταρ ασφάλειας που διατυμπανίζω ότι έχω.
Δεν φταίει ο αγώνας, εγώ δεν ήμουν "σωστή" αθλήτρια την συγκεκριμένη μέρα. Επειδή είχα ξεκινήσει με πολλά νεύρα, χρειαζόμουν απευαισθητοποίηση και χρόνο, κάτι που δεν έκανα. Και το "βρήκα μπροστά μου" γιατί όταν χρειάστηκα το μυαλό μου και το 100% μου, δεν το είχα.
Ο αγώνας ακριβείας είναι ένα ωραίος αγώνας. Ο παραπεντοκόσμος τον απορρίπτει γενικώς κάποιοι θεωρούν ότι δεν έχει σχέση με μας αφού απαιτεί τεχνικές πτώσης και όχι πτήσης. Αυτό είναι εν μέρει σωστό αλλά από την άλλη είναι ένα πολύ συγγενές αγώνισμα και έχει και ενδιαφέρον και θέαμα. Και κάποιους τους εκφράζει. Στο κάτω της γραφής η προσγείωση είναι το τέλος μιας οποιασδήποτε πτήσης είναι μέρος της δράσης μας και μάλιστα σημείο αιχμής, από άποψη ασφάλειας, όσο και η απογείωση.
Αυτές είναι οι σκέψεις μου για τις πραγματικές διαστάσεις του ατυχήματός μου: τίποτα πρωτότυπο και καθόλα συνηθισμένο το να την "πατήσει" στον αγώνα ακόμα κι ένας έμπειρος αθλητής αν ο ανθρώπινος παράγοντας για Χ...Ψ λόγους μεγεθυνθεί και χαθεί το self control. Η πτήση και ο αγώνας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και το πιο σωστό είναι να εργαστούμε (προσωπικά ή ομαδικά ) προς την σωστή αγωνιστική και ψυχολογική προετοιμασία του αθλητή, με σοβαρότητα. Η απλοποίηση και γενίκευση των αιτίων, η αποκήρυξη των αγώνων ή του αθλήματος είναι απλά επιχειρήματα που θα έπειθαν την μαμά μου (που μου λέει να μην ξαναπετάξω) αλλά όχι έναν λάτρη του σπόρ! Καλή μας συνέχεια!

Βirds can also "stall & crush"

   "Καθιστή...."κάτι...(αρκούδα... πουλάδα....πολυθρόνα....ή ξέρω γω τι άλλο...) αποκλείεται να με βάφτιζαν αυτές τις μέρες, αν ήμουν Ινδιάνα. Γιατί η καθιστή θέση, μου είναι η δυσκολότερη ακόμα, τώρα που αναρρώνω από το χειρουργείο σπονδυλοδεσίας και κυφοπλαστικής, στον Θ12 μου.
   Το έπαθα πριν από 10 μέρες. "Στόλαρα" στην προσγείωση. Το χειρούργησα στο 2ο 24ωρο, 12 ώρες μετά το χειρουργείο περπατούσα, 1,5 μέρα μετά πήγα σπίτι μου και όλα προχωρούν με ταχύ ρυθμό προς την πλήρη αποκατάσταση.Περπατάω ανεβοκατεβαίνω σκάλες, κάνω και κάποιες δουλειές.       Όμως ακόμα κοιμάμαι πολλές ώρες και περιμένω το σώμα να κάνει αυτό που πρέπει, με τα καινούρια εξαρτήματα που του επέβαλα. Σιδερένια, ατσαλένια και τσιμεντωμένη. Ο ασταθής μου σπόνδυλος είναι πια πολύ πολύ σταθερός.
    Φυσικά η επιλογή του χειρουργείου ήταν μονόδρομος για μένα, παρ΄ όλες τις αρχικές συστάσεις ακινησίας και συντηρητικής αποκατάστασης. Δεν είμαι συντηρητική, δεν άντεχα το ξάπλα, κυρίως δεν "έπαιζα" ζαριά την πλήρη με την "ντεμί" αποκατάσταση. Θέλω να γίνω γρήγορα καλά και να συνεχίσω. Ότι έγινε έγινε, το γεγονός ήταν μπροστά μου, τα δεδομένα μου πολύ -πολύ θετικά, αφού δεν υπήρχε στο χτύπημα νευρολογική σημειολογία. Το "παραλίγο να"...ή "τι θα γινόταν αν"... δεν με απασχόλησε καθόλου, δε θα με βοηθούσε να αντιμετωπίσω τα πράγματα.
   Με ορθολογική ματιά, ζήτησα να μεταφερθώ από την Άρτα, στην Πάτρα, στον Άγιο Ανδρέα, εκεί με περίμενε τοπ ορθοπεδικός της σπονδυλικής στήλης, και πολύ καλοί φίλοι επαγγελματίες και γνώστες του αντικειμένου,  πήρα μια πλήρη εικόνα της κατάστασής μου -κάτι που δεν είχα έως τότε, ομολογουμένως-  διατήρησα πολύ καλή διάθεση και ηθικό και μέσα σε μια ώρα υπέγραψα τα χαρτιά για το χειρουργείο. Για την οικογένειά μου ήταν ξαφνική αυτή η τροπή και δεν υπήρχε χρόνος να συμμετέχουν στην απόφαση. Έτσι βρέθηκαν προ ειλημμένων αποφάσεων και ήταν όλοι κοντά μου όταν βγήκα από ένα σχετικά σύντομο- 1,5-2 ώρες- χειρουργείο. Μικρή τομή- μεγάλο χειρουργείο μου είπαν. Μικρό το κακό για μια μεγάλη βλακεία, είπα κι εγώ...
      Τελικά το να κάνω την λάθος κίνηση και να στολάρω την πτέρυγα αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος δεν ήταν ούτε δύσκολο και καθόλου απίθανο να μου συμβεί κι εμένα μετά από τόσα χρόνια πτήσεων. Όταν παίζεις ένα παιχνίδι όλα μπορεί να συμβούν και τα ατυχήματα είναι τόσο κοντά στην άκρη μιας πολύ λεπτής κλωστής....Αυτό ακριβώς ένιωσα... την λεπτότητα... την στιγμιαία διαφορά της διαχωριστικής γραμμής που κάνει μια συνηθισμένη προσγείωση, ατύχημα στην προσγείωση.
    Θυμάμαι πάρα πολύ καλά τα πάντα.  Πόσο πολύ φρέναρα, την κόντρα ένταση, το διπλοτύλιγμα των φρένων όλα... Δεν υπάρχει στο δικό μου ατύχημα ούτε αστάθμητος παράγοντας ούτε ατυχία ούτε κάτι μη υπολογίσιμο. Ήταν μια μαθηματική πράξη 1+1=2... φρένα+ φρένα+ φρένα =stall. Αυτό που συνειδητοποίησα, είναι ο αστάθμητος παράγοντας του εαυτού μου και το να "κλειδώνω" σε μια λάθος ενέργεια και να την ολοκληρώνω κιόλας...
   Μια ελάχιστη επαναφορά να είχα κάνει στην πίεση, λίγο να είχα αφήσει τα φρένα θα προχωρούσα μπροστά. Αλλά δεν το έκανα. Από κάποιο σημείο και μετά τα χέρια δεν πάνε πάνω, έχει αρχίσει το "προς τα πίσω" τράβηγμα και κολυμπάς στον αέρα.
   Μου κόπηκε η ανάσα και δάγκωσα και λίγο την γλώσσα μου πέφτοντας με την πλάτη και ψιλοαριστερά,(άρχιζα να σπινάρω μάλλον) και όταν έσκασα κάτω άρχισε το βρίσιμο. Κλασσικό ξόρκι, αλλά μετά την βλακεία, δεν πιάνει. Υπερκινητικότητα, πολυλογία και δοκιμή των δυνάμεων μου, εντάξει τα κουνούσα όλα και ήθελα να σηκωθώ αλλά δεν μπορούσα, ήξερα ότι είχα χτυπήσει. Αλλά δεν πονούσα κι αυτό ήταν καλό.
  Είχα την τύχη να είναι κοντά μου άνθρωποι -γνώστες  που με βοήθησαν πολύ σημαντικά αυτές τις πρώτες στιγμές: ο Παναγιώτης Σαβελώνας είναι οδηγός ΕΚΑΒ και έχει διακομίσει πολλά παρόμοια περιστατικά, η Ελπίδα Γιώτη, προϊσταμένη σε τμήμα του νοσοκομείου της Άρτας παρ όλη την κατάσταση της εγκυμοσύνης της με συνόδευσε στο νοσοκομείο και όλες οι εξετάσεις έγιναν σε συντομότατο χρόνο. Έτσι πολύ θετικά είχε ξεκινήσει η αντιμετώπιση του ατυχήματός μου.
   Και θετικά συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα στην Πάτρα και είχα το πολύ καλό αποτέλεσμα που έχω σήμερα. Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους τους φίλους που μου συμπαραστάθηκαν στην Άρτα και μου κράτησαν παρέα ως αργά το βράδυ και ιδιαιτέρως την αδελφή μου που έτρεξε κοντά μου από το Αγρίνιο-αφού ο Δημήτρης έπρεπε να επιστρέψει στην Αθήνα-την Ελπίδα και τον Γιώργο Τάτση που βοήθησαν σε τόσα και τόσα πρακτικά θέματα που είχα να τακτοποιήσω στο νοσοκομείο της Άρτας.
   Στην Πάτρα τώρα ήμουν  "εντός έδρας" όλη η παραπεντοοικογένεια ήταν κοντά μου. Σας ευχαριστώ όλους. Αλλά χωρίς τις συμβουλές και την καθοδήγηση του Γιάννη Ποταμούση, τα πράγματα δεν θα είχαν τρέξει τόσο καλά για μένα. Πολλά πολλά ευχαριστώ,riverman. Πολύ σύντομα θα τα πούμε στο βουνό, τον φυσικό μας χώρο. Για λίγο καιρό θα κάνω "parawhatcing" για να μάθω να μην στολάρω στα χωράφια. Η Άρτα έχει νερά, δεν χρειαζόταν να ανοίξω κι άλλα πηγάδια...
Πω πω...κατάφερα να μείνω καθιστή αρκετά σήμερα....μεγάλη πρόοδος...Αύριο θα γράψω για τον αγώνα ακριβείας που συμμετείχα όταν έγινε το ατύχημα, περνούσα τόσο ωραία...