"Καθιστή...."κάτι...(αρκούδα... πουλάδα....πολυθρόνα....ή ξέρω γω τι άλλο...) αποκλείεται να με βάφτιζαν αυτές τις μέρες, αν ήμουν Ινδιάνα. Γιατί η καθιστή θέση, μου είναι η δυσκολότερη ακόμα, τώρα που αναρρώνω από το χειρουργείο σπονδυλοδεσίας και κυφοπλαστικής, στον Θ12 μου.
Το έπαθα πριν από 10 μέρες. "Στόλαρα" στην προσγείωση. Το χειρούργησα στο 2ο 24ωρο, 12 ώρες μετά το χειρουργείο περπατούσα, 1,5 μέρα μετά πήγα σπίτι μου και όλα προχωρούν με ταχύ ρυθμό προς την πλήρη αποκατάσταση.Περπατάω ανεβοκατεβαίνω σκάλες, κάνω και κάποιες δουλειές. Όμως ακόμα κοιμάμαι πολλές ώρες και περιμένω το σώμα να κάνει αυτό που πρέπει, με τα καινούρια εξαρτήματα που του επέβαλα. Σιδερένια, ατσαλένια και τσιμεντωμένη. Ο ασταθής μου σπόνδυλος είναι πια πολύ πολύ σταθερός.
Φυσικά η επιλογή του χειρουργείου ήταν μονόδρομος για μένα, παρ΄ όλες τις αρχικές συστάσεις ακινησίας και συντηρητικής αποκατάστασης. Δεν είμαι συντηρητική, δεν άντεχα το ξάπλα, κυρίως δεν "έπαιζα" ζαριά την πλήρη με την "ντεμί" αποκατάσταση. Θέλω να γίνω γρήγορα καλά και να συνεχίσω. Ότι έγινε έγινε, το γεγονός ήταν μπροστά μου, τα δεδομένα μου πολύ -πολύ θετικά, αφού δεν υπήρχε στο χτύπημα νευρολογική σημειολογία. Το "παραλίγο να"...ή "τι θα γινόταν αν"... δεν με απασχόλησε καθόλου, δε θα με βοηθούσε να αντιμετωπίσω τα πράγματα.
Με ορθολογική ματιά, ζήτησα να μεταφερθώ από την Άρτα, στην Πάτρα, στον Άγιο Ανδρέα, εκεί με περίμενε τοπ ορθοπεδικός της σπονδυλικής στήλης, και πολύ καλοί φίλοι επαγγελματίες και γνώστες του αντικειμένου, πήρα μια πλήρη εικόνα της κατάστασής μου -κάτι που δεν είχα έως τότε, ομολογουμένως- διατήρησα πολύ καλή διάθεση και ηθικό και μέσα σε μια ώρα υπέγραψα τα χαρτιά για το χειρουργείο. Για την οικογένειά μου ήταν ξαφνική αυτή η τροπή και δεν υπήρχε χρόνος να συμμετέχουν στην απόφαση. Έτσι βρέθηκαν προ ειλημμένων αποφάσεων και ήταν όλοι κοντά μου όταν βγήκα από ένα σχετικά σύντομο- 1,5-2 ώρες- χειρουργείο. Μικρή τομή- μεγάλο χειρουργείο μου είπαν. Μικρό το κακό για μια μεγάλη βλακεία, είπα κι εγώ...
Τελικά το να κάνω την λάθος κίνηση και να στολάρω την πτέρυγα αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος δεν ήταν ούτε δύσκολο και καθόλου απίθανο να μου συμβεί κι εμένα μετά από τόσα χρόνια πτήσεων. Όταν παίζεις ένα παιχνίδι όλα μπορεί να συμβούν και τα ατυχήματα είναι τόσο κοντά στην άκρη μιας πολύ λεπτής κλωστής....Αυτό ακριβώς ένιωσα... την λεπτότητα... την στιγμιαία διαφορά της διαχωριστικής γραμμής που κάνει μια συνηθισμένη προσγείωση, ατύχημα στην προσγείωση.
Θυμάμαι πάρα πολύ καλά τα πάντα. Πόσο πολύ φρέναρα, την κόντρα ένταση, το διπλοτύλιγμα των φρένων όλα... Δεν υπάρχει στο δικό μου ατύχημα ούτε αστάθμητος παράγοντας ούτε ατυχία ούτε κάτι μη υπολογίσιμο. Ήταν μια μαθηματική πράξη 1+1=2... φρένα+ φρένα+ φρένα =stall. Αυτό που συνειδητοποίησα, είναι ο αστάθμητος παράγοντας του εαυτού μου και το να "κλειδώνω" σε μια λάθος ενέργεια και να την ολοκληρώνω κιόλας...
Μια ελάχιστη επαναφορά να είχα κάνει στην πίεση, λίγο να είχα αφήσει τα φρένα θα προχωρούσα μπροστά. Αλλά δεν το έκανα. Από κάποιο σημείο και μετά τα χέρια δεν πάνε πάνω, έχει αρχίσει το "προς τα πίσω" τράβηγμα και κολυμπάς στον αέρα.
Μου κόπηκε η ανάσα και δάγκωσα και λίγο την γλώσσα μου πέφτοντας με την πλάτη και ψιλοαριστερά,(άρχιζα να σπινάρω μάλλον) και όταν έσκασα κάτω άρχισε το βρίσιμο. Κλασσικό ξόρκι, αλλά μετά την βλακεία, δεν πιάνει. Υπερκινητικότητα, πολυλογία και δοκιμή των δυνάμεων μου, εντάξει τα κουνούσα όλα και ήθελα να σηκωθώ αλλά δεν μπορούσα, ήξερα ότι είχα χτυπήσει. Αλλά δεν πονούσα κι αυτό ήταν καλό.
Είχα την τύχη να είναι κοντά μου άνθρωποι -γνώστες που με βοήθησαν πολύ σημαντικά αυτές τις πρώτες στιγμές: ο Παναγιώτης Σαβελώνας είναι οδηγός ΕΚΑΒ και έχει διακομίσει πολλά παρόμοια περιστατικά, η Ελπίδα Γιώτη, προϊσταμένη σε τμήμα του νοσοκομείου της Άρτας παρ όλη την κατάσταση της εγκυμοσύνης της με συνόδευσε στο νοσοκομείο και όλες οι εξετάσεις έγιναν σε συντομότατο χρόνο. Έτσι πολύ θετικά είχε ξεκινήσει η αντιμετώπιση του ατυχήματός μου.
Και θετικά συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα στην Πάτρα και είχα το πολύ καλό αποτέλεσμα που έχω σήμερα. Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους τους φίλους που μου συμπαραστάθηκαν στην Άρτα και μου κράτησαν παρέα ως αργά το βράδυ και ιδιαιτέρως την αδελφή μου που έτρεξε κοντά μου από το Αγρίνιο-αφού ο Δημήτρης έπρεπε να επιστρέψει στην Αθήνα-την Ελπίδα και τον Γιώργο Τάτση που βοήθησαν σε τόσα και τόσα πρακτικά θέματα που είχα να τακτοποιήσω στο νοσοκομείο της Άρτας.
Στην Πάτρα τώρα ήμουν "εντός έδρας" όλη η παραπεντοοικογένεια ήταν κοντά μου. Σας ευχαριστώ όλους. Αλλά χωρίς τις συμβουλές και την καθοδήγηση του Γιάννη Ποταμούση, τα πράγματα δεν θα είχαν τρέξει τόσο καλά για μένα. Πολλά πολλά ευχαριστώ,riverman. Πολύ σύντομα θα τα πούμε στο βουνό, τον φυσικό μας χώρο. Για λίγο καιρό θα κάνω "parawhatcing" για να μάθω να μην στολάρω στα χωράφια. Η Άρτα έχει νερά, δεν χρειαζόταν να ανοίξω κι άλλα πηγάδια...
Πω πω...κατάφερα να μείνω καθιστή αρκετά σήμερα....μεγάλη πρόοδος...Αύριο θα γράψω για τον αγώνα ακριβείας που συμμετείχα όταν έγινε το ατύχημα, περνούσα τόσο ωραία...
Το έπαθα πριν από 10 μέρες. "Στόλαρα" στην προσγείωση. Το χειρούργησα στο 2ο 24ωρο, 12 ώρες μετά το χειρουργείο περπατούσα, 1,5 μέρα μετά πήγα σπίτι μου και όλα προχωρούν με ταχύ ρυθμό προς την πλήρη αποκατάσταση.Περπατάω ανεβοκατεβαίνω σκάλες, κάνω και κάποιες δουλειές. Όμως ακόμα κοιμάμαι πολλές ώρες και περιμένω το σώμα να κάνει αυτό που πρέπει, με τα καινούρια εξαρτήματα που του επέβαλα. Σιδερένια, ατσαλένια και τσιμεντωμένη. Ο ασταθής μου σπόνδυλος είναι πια πολύ πολύ σταθερός.
Φυσικά η επιλογή του χειρουργείου ήταν μονόδρομος για μένα, παρ΄ όλες τις αρχικές συστάσεις ακινησίας και συντηρητικής αποκατάστασης. Δεν είμαι συντηρητική, δεν άντεχα το ξάπλα, κυρίως δεν "έπαιζα" ζαριά την πλήρη με την "ντεμί" αποκατάσταση. Θέλω να γίνω γρήγορα καλά και να συνεχίσω. Ότι έγινε έγινε, το γεγονός ήταν μπροστά μου, τα δεδομένα μου πολύ -πολύ θετικά, αφού δεν υπήρχε στο χτύπημα νευρολογική σημειολογία. Το "παραλίγο να"...ή "τι θα γινόταν αν"... δεν με απασχόλησε καθόλου, δε θα με βοηθούσε να αντιμετωπίσω τα πράγματα.
Με ορθολογική ματιά, ζήτησα να μεταφερθώ από την Άρτα, στην Πάτρα, στον Άγιο Ανδρέα, εκεί με περίμενε τοπ ορθοπεδικός της σπονδυλικής στήλης, και πολύ καλοί φίλοι επαγγελματίες και γνώστες του αντικειμένου, πήρα μια πλήρη εικόνα της κατάστασής μου -κάτι που δεν είχα έως τότε, ομολογουμένως- διατήρησα πολύ καλή διάθεση και ηθικό και μέσα σε μια ώρα υπέγραψα τα χαρτιά για το χειρουργείο. Για την οικογένειά μου ήταν ξαφνική αυτή η τροπή και δεν υπήρχε χρόνος να συμμετέχουν στην απόφαση. Έτσι βρέθηκαν προ ειλημμένων αποφάσεων και ήταν όλοι κοντά μου όταν βγήκα από ένα σχετικά σύντομο- 1,5-2 ώρες- χειρουργείο. Μικρή τομή- μεγάλο χειρουργείο μου είπαν. Μικρό το κακό για μια μεγάλη βλακεία, είπα κι εγώ...
Τελικά το να κάνω την λάθος κίνηση και να στολάρω την πτέρυγα αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος δεν ήταν ούτε δύσκολο και καθόλου απίθανο να μου συμβεί κι εμένα μετά από τόσα χρόνια πτήσεων. Όταν παίζεις ένα παιχνίδι όλα μπορεί να συμβούν και τα ατυχήματα είναι τόσο κοντά στην άκρη μιας πολύ λεπτής κλωστής....Αυτό ακριβώς ένιωσα... την λεπτότητα... την στιγμιαία διαφορά της διαχωριστικής γραμμής που κάνει μια συνηθισμένη προσγείωση, ατύχημα στην προσγείωση.
Θυμάμαι πάρα πολύ καλά τα πάντα. Πόσο πολύ φρέναρα, την κόντρα ένταση, το διπλοτύλιγμα των φρένων όλα... Δεν υπάρχει στο δικό μου ατύχημα ούτε αστάθμητος παράγοντας ούτε ατυχία ούτε κάτι μη υπολογίσιμο. Ήταν μια μαθηματική πράξη 1+1=2... φρένα+ φρένα+ φρένα =stall. Αυτό που συνειδητοποίησα, είναι ο αστάθμητος παράγοντας του εαυτού μου και το να "κλειδώνω" σε μια λάθος ενέργεια και να την ολοκληρώνω κιόλας...
Μια ελάχιστη επαναφορά να είχα κάνει στην πίεση, λίγο να είχα αφήσει τα φρένα θα προχωρούσα μπροστά. Αλλά δεν το έκανα. Από κάποιο σημείο και μετά τα χέρια δεν πάνε πάνω, έχει αρχίσει το "προς τα πίσω" τράβηγμα και κολυμπάς στον αέρα.
Μου κόπηκε η ανάσα και δάγκωσα και λίγο την γλώσσα μου πέφτοντας με την πλάτη και ψιλοαριστερά,(άρχιζα να σπινάρω μάλλον) και όταν έσκασα κάτω άρχισε το βρίσιμο. Κλασσικό ξόρκι, αλλά μετά την βλακεία, δεν πιάνει. Υπερκινητικότητα, πολυλογία και δοκιμή των δυνάμεων μου, εντάξει τα κουνούσα όλα και ήθελα να σηκωθώ αλλά δεν μπορούσα, ήξερα ότι είχα χτυπήσει. Αλλά δεν πονούσα κι αυτό ήταν καλό.
Είχα την τύχη να είναι κοντά μου άνθρωποι -γνώστες που με βοήθησαν πολύ σημαντικά αυτές τις πρώτες στιγμές: ο Παναγιώτης Σαβελώνας είναι οδηγός ΕΚΑΒ και έχει διακομίσει πολλά παρόμοια περιστατικά, η Ελπίδα Γιώτη, προϊσταμένη σε τμήμα του νοσοκομείου της Άρτας παρ όλη την κατάσταση της εγκυμοσύνης της με συνόδευσε στο νοσοκομείο και όλες οι εξετάσεις έγιναν σε συντομότατο χρόνο. Έτσι πολύ θετικά είχε ξεκινήσει η αντιμετώπιση του ατυχήματός μου.
Και θετικά συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα στην Πάτρα και είχα το πολύ καλό αποτέλεσμα που έχω σήμερα. Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους τους φίλους που μου συμπαραστάθηκαν στην Άρτα και μου κράτησαν παρέα ως αργά το βράδυ και ιδιαιτέρως την αδελφή μου που έτρεξε κοντά μου από το Αγρίνιο-αφού ο Δημήτρης έπρεπε να επιστρέψει στην Αθήνα-την Ελπίδα και τον Γιώργο Τάτση που βοήθησαν σε τόσα και τόσα πρακτικά θέματα που είχα να τακτοποιήσω στο νοσοκομείο της Άρτας.
Στην Πάτρα τώρα ήμουν "εντός έδρας" όλη η παραπεντοοικογένεια ήταν κοντά μου. Σας ευχαριστώ όλους. Αλλά χωρίς τις συμβουλές και την καθοδήγηση του Γιάννη Ποταμούση, τα πράγματα δεν θα είχαν τρέξει τόσο καλά για μένα. Πολλά πολλά ευχαριστώ,riverman. Πολύ σύντομα θα τα πούμε στο βουνό, τον φυσικό μας χώρο. Για λίγο καιρό θα κάνω "parawhatcing" για να μάθω να μην στολάρω στα χωράφια. Η Άρτα έχει νερά, δεν χρειαζόταν να ανοίξω κι άλλα πηγάδια...
Πω πω...κατάφερα να μείνω καθιστή αρκετά σήμερα....μεγάλη πρόοδος...Αύριο θα γράψω για τον αγώνα ακριβείας που συμμετείχα όταν έγινε το ατύχημα, περνούσα τόσο ωραία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου