The H(uman)-Factor Ο Ανθρώπινος Παράγοντας

Είπα να γράψω για τον αγώνα ακριβείας αλλά σκεφτόμουν τα σχετικά με τα ατυχήματα και τους κατα καιρούς προβληματισμούς και αναλύσεις που κάνουμε. Εξετάζουμε συνήθως τις συνθήκες- το πλαίσιο- το υλικό αλλά και τον Ανθρώπινο Παράγοντα, που τις πιο πολλές φορές φαίνεται να είναι και ο καθοριστικότερος. Ειδικά στην δική μου περίπτωση είναι κυρίαρχος μιας και δεν τίθεται θέμα υλικού ή πλαισίου, αν και πολλοί φίλοι έχουν την γνώμη ότι το γεγονός ότι υπήρχε "στόχος" έπαιξε σημαντικά αρνητικό ρόλο. Όπως όμως το σκέφτομαι εγώ αυτός ο παράγοντας είναι δευτερογενής. Γιατί "ζορισμένες" προσγειώσεις σε άγνωστες και πολύ μικρές δύσκολες περιοχές είναι στο πρόγραμμα ακόμα και σε πτήσεις XC ή αγωνιστικές. Και έχω κάνει κι εγώ πάρα πολλές φορές χωρίς να διακινδυνέψω σε τίποτε.
Η κοινή λογική και η τεχνική γνώση, είναι διαφανής: ξέρουμε ότι η πτέρυγα απο μόνη της δεν στολάρει, αν τραβήξεις πολλά φρένα προκαλείς στολ. Όμως για κάποιους λόγους, αυτή η κοινή λογική και γνώση δεν έχει καμιά υπόσταση σε κάποιες στιγμές. Εγώ αυτό θα όριζα ως "Ανθρώπινο Παράγοντα" αυτό το ακαθόριστο (προσωπικό) αίτιο που αποδυναμώνει την γνώση, κρύβει την λογική, "παραλύει" τις αντιδράσεις εμποδίζει την λήψη σωστής απόφασης και οδηγεί στον λάθος χειρισμό, στο αδικαιολόγητο που όλοι σου καταλογίζουν, ακόμη και ο εαυτός σου (καλά.... πως το κανες αυτό...)
Φυσικά αν το καλοψάξεις θα βρεις αίτια που ενισχύουν τον ανθρώπινο παράγοντα: το στρες, η διασπασμένη προσοχή, η υπερεμπιστοσύνη στις ικανότητες, η εστίαση της προσοχής σε λάθος κατεύθυνση (αυτό που λέω "κλείδωμα") ή άλλες ψυχοσωματικές λειτουργίες.  Κι εγώ εκείνο το πρωινό δεν είχα ξεκινήσει καθόλου καλά.  Η αλήθεια είναι αυτή, καθόλου καλά. Αλλά επειδή θεωρώ τον εαυτό μου "τέρας αυτοκυριαρχίας" νόμιζα οτι έχω τον έλεγχο.Τελικά δεν τον είχα, δεν ήμουν τόσο "εκεί" όσο έπρεπε να είμαι. Έπρεπε να δώσω πιο πολύ χρόνο στον εαυτό μου να ηρεμήσει απο αυτό που με απασχολούσε, πριν ξεκινήσω να πετάω στον αγώνα. Η πλήρης ψυχολογική συμμετοχή  και η συγκέντρωση είναι πολύ σημαντική, ειδικά σε τέτοιου είδους επιδόσεις, όπως το ακριβείας που πας κατευθείαν στην προσγείωση.
Στον αγώνα, παρόλο το ατύχημα πήρα την 3η θέση. Δεν ήξερα τις επιδόσεις μου στο σύνολο των συναθλητών που συμμετείχαν, δεν πιέστηκα για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Ο στόχος μου από την συμμετοχή μου στον αγώνα είχε επιτευχθεί πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας (στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος) : να συμμετέχω στην ΕΟ 2012 και αυτό το είχα εξασφαλίσει ως η μοναδική γυναίκα συμμετέχουσα. Δεν είχα καν βλέψεις για καλή θέση στην γενική κατάταξη, ποτέ δεν ζορίστηκα για αυτό και όσοι ήταν κοντά μου το ξέρουν. Φυσικά ήμουν πολύ ευχαριστημένη από τις επιδόσεις μου αφού ποτέ δεν βγήκα εκτός στόχου και με απασχόλησαν κάποια θέματα τεχνικής στην προσέγγισή μου, που μου στέρησαν 2-3 φορές πολύ καλή βαθμολογία(το ακούμπημα του καθίσματος πριν την πτέρυγα και το χάσιμο της ισορροπίας κατά το πάτημα.)  Μάλιστα, με πολύ σύνεση, το συζητούσα με τους συναθλητές μου ότι "αυτό πρέπει να το κάνω έτσι" γιατί είναι τεχνικά πιο σωστό,  αλλά ο αγώνας δεν είναι καλή ευκαιρία για να δοκιμάσεις ή να αλλάξεις κάτι στο στυλ σου, αυτό έχει κινδύνους, θα το έκανα προπόνηση εκτός αγώνα. Τόσο προσανατολισμένη στην ασφάλεια ήμουν. Δεν έχω καμιά αμφιβολία για αυτό και καμιά ενοχή για τα στάνταρ ασφάλειας που διατυμπανίζω ότι έχω.
Δεν φταίει ο αγώνας, εγώ δεν ήμουν "σωστή" αθλήτρια την συγκεκριμένη μέρα. Επειδή είχα ξεκινήσει με πολλά νεύρα, χρειαζόμουν απευαισθητοποίηση και χρόνο, κάτι που δεν έκανα. Και το "βρήκα μπροστά μου" γιατί όταν χρειάστηκα το μυαλό μου και το 100% μου, δεν το είχα.
Ο αγώνας ακριβείας είναι ένα ωραίος αγώνας. Ο παραπεντοκόσμος τον απορρίπτει γενικώς κάποιοι θεωρούν ότι δεν έχει σχέση με μας αφού απαιτεί τεχνικές πτώσης και όχι πτήσης. Αυτό είναι εν μέρει σωστό αλλά από την άλλη είναι ένα πολύ συγγενές αγώνισμα και έχει και ενδιαφέρον και θέαμα. Και κάποιους τους εκφράζει. Στο κάτω της γραφής η προσγείωση είναι το τέλος μιας οποιασδήποτε πτήσης είναι μέρος της δράσης μας και μάλιστα σημείο αιχμής, από άποψη ασφάλειας, όσο και η απογείωση.
Αυτές είναι οι σκέψεις μου για τις πραγματικές διαστάσεις του ατυχήματός μου: τίποτα πρωτότυπο και καθόλα συνηθισμένο το να την "πατήσει" στον αγώνα ακόμα κι ένας έμπειρος αθλητής αν ο ανθρώπινος παράγοντας για Χ...Ψ λόγους μεγεθυνθεί και χαθεί το self control. Η πτήση και ο αγώνας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και το πιο σωστό είναι να εργαστούμε (προσωπικά ή ομαδικά ) προς την σωστή αγωνιστική και ψυχολογική προετοιμασία του αθλητή, με σοβαρότητα. Η απλοποίηση και γενίκευση των αιτίων, η αποκήρυξη των αγώνων ή του αθλήματος είναι απλά επιχειρήματα που θα έπειθαν την μαμά μου (που μου λέει να μην ξαναπετάξω) αλλά όχι έναν λάτρη του σπόρ! Καλή μας συνέχεια!