Νοερή προπόνηση- Πτητικά όνειρα;

Σήμερα δεν πέταξα καλά, δεν είχα καλή ψυχολογία...Έκανα αυτή ή την άλλη βλακεία...δεν είδα ...δεν κατάλαβα... δεν πρόσεξα...Όλα μέσα στο μυαλό είναι...Πόσες φορές τα έχουμε πει όλα αυτά κι άλλες πόσες τα έχουμε ακούσει να τα λένε οι φίλοι μας. 

Το άθλημά μας θεωρώ ότι είναι από τα πιο πολύπλοκα και απαιτητικά που υπάρχουν, αφού χρειάζεται ταυτόχρονο συνδυασμό και συντονισμό τόσο σωματικών- χειριστικών δεξιοτήτων όσο και διανοητικών και ψυχολογικών: για να κρατάμε την πτέρυγα "πάνω από το κεφάλι μας" αλλά ταυτόχρονα να μπορούμε να διαχειριζόμαστε το άγχος και τον φόβο να παίρνουμε και τις σωστές αποφάσεις που θα μας οδηγήσουν σε μια καλή ή όχι καλή πτήση.

Τυχαία διάβασα κάτι σχετικά με την «νοερή προπόνηση» και το πως οι αθλητές –γενικώς- την χρησιμοποιούν σαν ένα μέρος της γενικής τους προπόνησης. Εν ολίγοις: η νοερή προπόνηση αφορά μια διανοητική δραστηριότητα, χωρίς φανερή εξωτερική κίνηση. Είναι η κατάκτηση και χρήση διανοητικών εργαλείων που η εφαρμογή τους στοχεύει στην βελτίωση της εκμάθησης και εκτέλεσης κινητικών και αντιληπτικών δεξιοτήτων αλλά και στην καλύτερη ψυχολογική προετοιμασία του αθλητή, δηλ στην δημιουργία ενός καλού / θετικού, ψυχολογικού προφίλ. Αυτές οι διανοητικές - ψυχολογικές δεξιότητες πρέπει να αναπτύσσονται συγχρόνως με τις φυσικές-κινητικές  δεξιότητες, διαφορετικά δημιουργείται «ανισότητα»:  συχνά ο αθλητής δεν μπορεί να ανταποκριθεί συναισθηματικά και να χειριστεί αποτελεσματικά αυτό που βιολογικά μπορεί να κάνει.

Με αφορμή αυτά αναρωτήθηκα: «πόσο εμείς οι παραπεντάδες χρησιμοποιούμε αυτή την γνώση- την τεχνική- για να πετύχουμε ένα καλό ψυχολογικό υπόβαθρο που είναι απαραίτητο σε κάθε μας πτήση- καθημερινή, αγωνιστική ή ότι άλλο- και γενικά στην βελτίωση της πτητικής μας δραστηριότητας;» Κι έτσι γράφω κάποιες σκέψεις μου...

Η νοερή προπόνηση μοιάζει να είναι πιο σύνθετη και πολύπλοκη για τους αθλητές του παραπέντε, γιατί ο πιλότος στην πτήση του δεν εκτελεί μια συγκεκριμένη  ρουτίνα κινήσεων, σε ένα σταθερό περιβάλλον, αλλά πολλοί παράγοντες παρεμβάλλονται και απαιτούν συνεχή αξιολόγηση και λήψη αποφάσεων.

Τι θα μπορούσε να είναι η νοερή προπόνηση για τους παραπεντάδες;

....Για την βελτίωση χειρισμού και handling, ελέγχου της πτέρυγας:

Η νοερή εκτέλεση ασκήσεων όπως τραβήγματα ιμάντων, πίεση φρένων στροφές, big ears, φουλ στολ , spiral, B-line κτλ...κτλ... σε αναβίωση όσων έχουμε κάνει ή να φανταστούμε ότι τα εκτελούμε μετά από θεωρητική μελέτη της διαδικασίας ή παρακολούθησή τους σε video ή ζωντανά, όμως  με εμάς πρωταγωνιστές. Δηλ έτσι δημιουργούμε οπτικές, κιναισθητικές ή και ακουστικές εικόνες, τις οποίες βιώνουμε στην φαντασία μας σαν κίνηση σαν αίσθηση και σαν συναίσθημα.

…Για την βελτίωση της πτητικής δραστηριότητας και του επιπέδου των πτήσεων:

Nα σκεφτόμαστε- αναβιώνουμε- εικόνες- στιγμές- κάποιας πτήσης, τις κινήσεις μας, τοhandling, την αίσθηση στον αέρα, τα συναισθήματα, τις παρατηρήσεις, τις επιλογές, τις αποφάσεις μας κτλ, καταφέρνουμε να μεταπηδάμε σε ένα 2^ο  επίπεδο επεξεργασίας και ανάλυσης, σε μια χωροχρονική απόσταση  που μας επιτρέπει να εστιάσουμε σε λεπτομέρειες, τις οποίες θέλουμε να βελτιώσουμε ή σε λάθη που θέλουμε να διορθώσουμε. Ανακαλώντας όλες αυτές τις εικόνες/ σκέψεις  στο μυαλό μας, μπορούμε να εμπλουτίσουμε την πτητική μας δραστηριότητα Μυαλό και σώμα γίνονται ένα, συνεπικουρώντας στη μεγαλύτερη εξειδίκευση σχετικά με τον τρόπο που πετάμε, καλύτερη συνειδητοποίηση της όλης μας δράσης, το βίωμα γίνεται γνώση.

Φυσικά το περιεχόμενο και η συνθετότητα μιας νοερής προπόνησης διαφοροποιείται  για κάθε επίπεδο πιλότου, ανάλογα με την προσωπικότητα, τους στόχους και τις εμπειρίες του. Κι ενώ ένας αρχάριος μπορεί να προπονείται νοερά στο handling το τράβηγμα φρένων για την στροφή τα big ears ή του ιμάντα για ένα asymmetric front collapse, ένας πιλότος XC  μπορεί να καταστρώνει νοερά ολόκληρες πτήσεις και να εξασκείται στην παρακολούθηση του ουρανού και του εδάφους, ένας  πιλότος αγώνων να «ζεί» ένα θερμικάρισμα με άλλους 100, την αγωνία ενός low save, ή του final glide...ή... ή... ή...για τον καθένα μας τόσα πολλά και διαφορετικά, ανάλογα με το τι θέλει και το που στοχεύει.

Ένας φίλος μου λέει: «αν δεν ονειρεύεσαι το βράδυ ότι πετάς, πώς να έρθεις να πετάξεις;;» Το να πετάω είναι η πραγματοποίηση ενός ονείρου που ομορφαίνει την ζωή μου. Και πολλών άλλων, φαντάζομαι.

Με"όνειρα"-νοερά- λοιπόν...και φαντασία... προπονηθείτε.... και θα ομορφύνει και η...πτητική μας ζωή! 

Καληνύχτα...

"Guru"

Πριν λίγο καιρό  είχα γράψει: "Δυστηχώς για την ελληνική ομάδα και για όλους εμάς, το τελευταίο τασκ ήταν μια κακή και άτυχη  στιγμή και για έναν απο τους δικούς μας πιλότους, που μετά απο σύγκρουση με άλλο πιλότο και τράβηγμα του  εφεδρικού, βρέθηκε  σε νοσοκομείο του Μεξικού, όπου και νοσηλεύεται ακόμα, 11 μέρες μετά, και άγνωστο για πόσο ακόμα."
Ο Αποστόλης, "Guru" μέλος της Ελληνικής Εθνικής Ομάδας που εκπροσώπησε την χώρα μας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μεξικού, βρίσκεται ακόμα εκεί και συνεχίζει τον "αγώνα" του στο νοσοκομείο, ελπίζω γερά και με τσαμπουκά, όπως και πετούσε σε κάθε αγώνα.

Ενώ όλοι επηρεαστήκαμε πολύ από το ατύχημα και θέλαμε να μάθουμε περισσότερα για την υγεία του, δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια επίσημη ανακοίνωση, αλλά ούτε και να στείλουμε τις ευχές μας, μέσα στα ελληνικά παραπεντίστικα φόρουμ. Κατ ιδίαν όλοι μιλάμε για τον Αποστόλη και ανταλλάσουμε πληροφορίες έγκυρες ή ραδιοαρβύλες(...που να ξέρεις...) και προτιθέμεθα να συμπαρασταθούμε συναισθηματικά και να βοηθήσουμε, όσο μπορούμε-και οικονομικά άν χρειαστεί. 

Σήμερα στα φόρουμ κυκλοφόρησε και μια επιστολή με στοιχεία λογαριασμού για την συγκέντρωση χρημάτων για τον αθλητή. Εξαφανίστηκε πριν την δούμε καλά- καλά...Ισχύει ή όχι δεν ξέρω, θα δείξει. 

Το θέμα δεν είναι τι θα κάνουμε όλοι εμείς για τον Αποστόλη, αλλά και η χώρα του.
Απο την πρώτη στιγμή, είπα την άποψή μου οτι πρέπει να περιμένουμε, αλλά και να απαιτήσουμε -αν χρειαστεί-το κράτος να κάνει τα περισσότερα (ή και όλα ) που πρέπει για τον αθλητή της Εθνικής Ομάδας. Ο Αποστόλης δεν πέταγε στο Μεξικό ¨για πάρτι του" εκπροσωπούσε την Ελλάδα. Βέβαια πόσο "δηλωμένη" ήταν η αποστολή και ποιοί ήξεραν ή δεν ήξεραν, οτι έλληνες αθλητές βρίσκονται σε αγώνα στο Μεξικό, είναι ένα θέμα που θα το μάθουμε στο μέλλον, όπως και το τί θα πράξει τελικά η πατρίδα. 

Ίσως στα χαρτιά όσων τώρα καλούνται να πληρώσουν, τα υπέρογκα ποσά νοσηλείων και επαναπατρισμού, ο Αποστόλης να πετούσε εκεί "για πάρτι του".

Με χαρά μου είδα στο facebook μια ομάδα για τον Αποστόλη, για να στείλουν όλοι οι φίλοι και συναθλητές, υποστήριξη και ευχές: 

Apostolos Mavrothalassitis get well soon!! 

 http://www.facebook.com/group.php?gid=70110580766&ref=nf

κανονισμοί αλλά και ατομική ευθύνη

Οι κανονισμοί συχνά χρειάζονται  επανεξέταση, συνεχή αξιολόγηση και αναθεώρηση, και με τέτοιο μάτι πρέπει να τους βλέπουμε, ως κάτι εξελίξιμο και εν δυμάμη χρηστικό, προκειμένου να συνεχίζουν να είναι επαρκείς και να καλύπτουν τους στόχους μας.

Αν στους αγώνες - ή εκτός- γίνονται ατυχήματα δεν σταματάμε να πετάμε ή σταματάμε τους αγώνες-"πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι".

Και ο πιο καλός  κανονισμός και καθε είδους μέτρο-νόμος- μηχανισμός- που δηνιουργείταιγια να ασκήσει στους πιλότους εξωτερικό έλεγχο, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός, αν δεν υπάρχει υψηλό επίπεδο  εσωτερικού έλεγχου, που ασκεί ο ίδιος ο πιλότος στον εαυτό του. Πολύ σημαντική είναι η αυτογνωσία που έχει ο καθένας και πόσο συνειδητά ή όχι τοποθετεί τον εαυτό του σε κάθε δράση- και φαίνεται στο αν  αυτά που πράττουμε συμφωνούν με αυτά που λέμε. Αν για κάθε τι που μας συμβαίνει, αβασάνιστα, φορτώνουμε αλλού τις ευθύνες, αξίζει να προβληματιστούμε...

Ο καθένας μας πρέπει να αναλογίζεται- πολύ συχνά- και να ελέγχει, τις δικές του μεμονωμένες ευθύνες, που έχει για κάθε τι που κάνει ή παθαίνει και πως συμπεριφέρεται σε κάθε πλαίσιο που βρίσκεται. Αυτό καλλιεργείται με συστηματική προσωπική εργασία, με συνεχές "διάβασμα" του εαυτού μας και των άλλων. Αναλύοντας τα συμβάντα καλά ή κακά, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας , σε εσωτερικό μονόλογο αλλά και επικοινωνώντας με τους άλλους για αυτά και αναλύοντας το πως και το γιατί τους. Δύσκολο αυτό εεε; Πολύ δύσκολο. 

Μια ακόμα διάσταση στον τρόπο που σκέφτεται ο πιλότος, αναγκαστικά αγγίζει και το θέμα της εκπαίδευσής του και της φιλοσοφίας των εκπαιδευτών- προπονητών του αθλήματος: Αυτοί είναι οι πρώτοι υπεύθυνοι για το πως"θα δει το πράγμα" ο μελλοντικός πιλότος παραπέντε και τι στάση θα κρατήσει. Αυτός θα εμψυχώσει την ασφάλεια και τους στόχους της πτήσης, το νόημα σε πτήσεις αγωνιστικές αναψυχής ή οτιδήποτε. Και το θέμα δεν είναι να του μάθει τους κανόνες ή να του αναπτύξει τον φόβο αλλά να του δείξει αυτό που έλεγα πριν: την αξια του αυτοέλεγχου και του εσωτερικού condrol και επιπλέον, τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση: το παραπέντε δεν είναι όσο εύκολο όσο φαίνεται, έχει κινδύνους και παγίδες αλλά είναι πάρα πολύ ωραίο να πετάς ελέυθερος στον ουρανό, σαν τα πουλιά. Περιορισμοί υπάρχουν πάντα, φυσικοί και πρακτικοί, και πρέπει να τους αναγνωρίζουμε να τους αποδεχόμαστε και να τους σεβόμαστε. Η αλήθεια είναι αυτή και έτσι πρέπει να λέγεται- ακόμα κι αν ο μαθητής τελικά "την κάνει"  και φύγει. Αυτό είναι μέρος της ατομικής ευθύνης του εκπαιδευτή.

Πόσο ελεύθεροι τελικά είμαστε όσοι πετάμε; Και πόσο δέσμιοι της παρέας... του γόητρου... της εικόνας-είναι μόνο μια απάτη, που λέει και το τραγούδι-, του εγωισμού μας, της επανάστασής μας ακόμα -ακόμα...

μήπως κάτι δεν κάνουμε σωστά;

Ξέρω  πολύ καλά, οτι το ατύχημα με το αλεξίπτωτο, είναι  θέμα ταμπού εδώ στην Ελλάδα, το συζητάμε πάντα στο τηλέφωνο, το καταγράφει μια επίσημη επιτροπή διερέυνησης ατυχημάτων-  συνήθως δεν δηλώνεται κανένα μη θανατηφόρο ατύχημα-και ποτέ δεν γίνονται γνωστά τα πορίσματα. Γενικά, ένα πέπλο πέφτει γύρω απο το θέμα.Γιατί συμβαίνει αυτό; Πολλές εκδοχές υπάρχουν, αλλά πίσω απο όλες κρύβεται, πιστεύω, κάτι βασικό: οτι δεν είμαστε  καθόλου εξοικοιωμένοι σαν άτομα και σαν κοινωνία με το λεγόμενο "κακό" δεν ξέρουμε ή δυσκολευόμαστε, να το διαχειριστούμε, με τρόπο που να μην μας φορτώνει ενοχή, ντροπή, στίγμα, δυσφήμηση.

Για το ατύχημα του Έλληνα πιλότου στο Μεξικό δεν γράφτηκε πουθενά τίποτα. Ούτε μια ανακοίνωση στα επίσημα σαιτ του αθλήματος,απο τους επίσημους εκπροσώπους, ούτε μια κουβέντα απο τον αρχηγό της αποστολής. Κι όποια συζήτηση πήγε να ξεκινήσει σταμάτησε απότομα.Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί. Όλους μας εδιαφέρει το πολυδιάστατο αυτό θέμα, όλους μας αφορά αλλά, κουβέντες να μην γίνονται, δημόσια.

Πολλοί, όταν έχουν ένα μικρο ή σοβαρότερο ατύχημα στο βουνό, στην απογείωση, στην προσγείωση, σκέφτονται "ωχ τώρα ποιός τους ακούει όλους, θα αρχίσει το κήρυγμα για την ασφάλεια, για το πόσο επικίνδυνο είναι να πετάς και μπλά μπλά...." Αλλά μήπως και εγώ δεν είμαι τόσο καλός πιλότος; Τι ατυχία, κάποιος με μάτιασε...Μήπως κάτι δεν έκανα καλά; μήπως δεν πρόσεξα ένα σημάδι του καιρού ή παραβίασα κάποιον κανόνα ασφάλειας...φταίει το αλεξίπτωτο ... το κάθισμα...Και χίλιες δυό άλλες ερωτήσεις και πιθανά σενάρια που κάνουν οι άλλοι, αλλά κι εσύ, για τον εαυτό σου. Όλα αυτά "παίζουν" και πολλά ακόμα και σε διαφορετικές δόσεις για κάθε περίπτωση ατυχήματος. Γιατί δεν υπάρχει εδώ η σχέση Αιτίου -Αποτελέσματος, αλλά, πάρα πολλοί παράγοντες συνωμοτούν, μια τέτοια στιγμή.

Νομίζω, οτι το ατύχημα είναι μια ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό, αξιολόγηση και feedback για τις επιλογές του πιλότου και όλων μας και προσφέρει σημαντική γνώση και στους άλλους. 

Φυσικά, πέρα απο τις προσωπικές και μικρο-κοινωνικές διαστάσεις που έχει το ατύχημα οποιουδήποτε απο εμάς που πετάμε, σε κάποια ελέυθερη πτήση του, τα πράγματα αλλάζουν διαστάσεις και πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα, όταν τα ατυχήματα συμβαίνουν στα πλαίσια επίσημων διοργανώσεων, σε  αγώνες πανελλήνιους ή διεθνείς. Εδώ πια στο παιχνίδι μπαίνει και η ευθύνη των διοργανωτών ως προς την απόλυτη τήρηση των ισχυόντων παραμέτρων ασφάλειας των κανονισμών αγώνων, και σε κάποιες περιπτώσεις θίγονται και αμφισβητούνται κι αυτοί ακόμα οι κανονισμοί, αν η πρακτική εφαρμογή δείξει οτι αποτυγχάνουν στο αυτονόητο: να προστατέψουν τους συμμετέχοντες αθλητές και να προάγουν τις ασφαλείς πτήσεις.

'Ετσι για  ένα ατύχημα που παθαίνει κάποιος πετώντας για "πάρτι του" πάμε και αναλύουμε το προφίλ του και τον χαρακτήρα του, την πτητική του  φιλοσοφία  και συμπεριφορά, τον εξοπλισμό του. Σε ένα ατύχημα όμως στα πλαίσια αγώνα, εκτός απο αυτά,  θα προβληματιστούμε και για τους κανονισμούς ασφάλειας αγωνιστικών πτησεων, πόσο αποτελεσματικοί είναι και  πόσο πιστά εφαρμόζονται;

κάπως έτσι...στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μεξικό

Το παγκόσμιο πρωτάθλημα παραπέντε έγινε φέτος στο Μεξικό, στο θρυλικό Valle de Bravo. Είναι μια απο τις κορυφαίες αθλητικές διοργανώσεις της Διεθνους Αεραθλητικής Ομοσπονδίας στο Αλεξίπτωτο Πλαγιάς. Απο τις 25/1 μέχρι τις 4/2 εθνικές ομάδες 40 χωρών εκπροσωπούνταν με 2 ή 3 αθλητές τους. Στην Ελληνική Ομάδα συμμετείχαν δύο αθλητές που πέταξαν με πολύ ενέργεια και δύναμη κάνοντας πολλά προσωπικά τους ρεκόρ και έφεραν την ομάδα στην 31η θέση της συνολικής κατάταξης και 1η Ομάδα 2 αθλητών.

Επι τόσες μέρες και καθημερινά οι διαγωνιζόμενοι πετούσαν σε πολύ σκληρές συνθήκες για μεγάλες αποστάσεις και πολλές ώρες ενώ η 

περισυλλογή τους τελείωνε αργά το βράδυ. Μέσα στο φουλ αυτό εξαντλητικό πρόγραμμα, μία μόνο μέρα ξεκούρασης και άλλη μία εις μνήμη ενός 25 χρονου πιλότου που σκοτώθηκε στην διάρκεια ενός τασκ.

Τα μικροατυχήματα απο εναέριες συγκρούσεις και τα εφεδρικά, απαραίτητο συστατικό της αγωνιστικής καθημερινότητας, συμπληρώνουν το ημερολόγιο του αγώνα...

Δυστηχώς για την ελληνική ομάδα και για όλους εμάς, το τελευταίο τασκ ήταν μια κακή και άτυχη  στιγμή και για έναν απο τους δικούς μας πιλότους, που μετά απο σύγκρουση με άλλο πιλότο και τράβηγμα του  εφεδρικού, βρέθηκε  σε νοσοκομείο του Μεξικού, όπου και νοσηλεύεται ακόμα, 11 μέρες μετά, και άγνωστο για πόσο ακόμα. 

Αμέσως μετά την λήξη του αγώνα και μέχρι τώρα, η παγκόσμια κοινότητα των αθλητών και fun του parapende συζητάει και αναλύει, με αρκετό προβληματισμό, τα πεπραγμένα του αγώνα αυτού. Μοιάζει σαν σημείο- τομή, τουλάχιστον στο μυαλό και την καρδιά πολλών αθλητών- για να διαχωρίσουμε τα πράγματα απο την βιομηχανία των εταιριών και των αγώνων και τον βαθμό που συσχετίζεται με αυτό η Διεθνής Ομοσπονδία.

Συζητήσεις εφόλης της ύλης που, θα μπορούσαμε να πούμε οτι θίγουν μερικά βασικά σημεία:

...την πλευρά του πιλότου-αθλητή και τον βαθμό αυτογνωσίας που έχει σε σχέση με τις επιλογές αλεξιπτώτου και λοιπού εξοπλισμού και αγωνιστικού επιπέδου που θα βρεθεί,

...την πλευρά των κανονισμών των αγώνων και τις αρχές και αξίες όπου αυτοί στηρίζονται και τους σκοπούς  που προωθούν

...την πλευρά του φιλοσοφημένου προβληματισμού για το ποιό νόημα τελικά έχει ή πρέπει να έχει ο αγώνας στην ζωή των πιλότων.

Η εικόνα έχει ως εξής: Ενώ ένας απο τους competition pilots μιας συγκεκριμένης εταιρίας είναι ο άτυχος νεκρός στον συνολικό απολογισμό, ο άλλος competition pilot της ίδιας εταιρίας, είναι ο πρώτος νικητής, δηλ ο παγκόσμιος πρωταθλητής 2009...Και στα νέα της ιστοσελίδας της, η εταιρία κάνει αναφορά  στον χαμό του ενός και στην συνέχεια συγχαίρει την νίκη του άλλου...

Αυτή είναι βέβαια και η πραγματική ζωή, αλλά μήπως κάποια πράγματα μπορεί να μην γίνονται τόσο τραγικά; Για τον πιλότο που χάθηκε, γράφτηκε οτι δεν θα είχε αυτή την τύχη αν δεν πετούσε "πρωτότυπο" αλεξίπτωτο και αν δεν βρισκόταν σε τόσο πιεστικό αγωνιστκό πλαίσιο, που το κυνήγι της βαθμολογίας και ο στόχος της πρωτιάς, ίσως τον έκαναν να νομίζει, ως την τελευταία στιγμή, οτι θα "μανατζάρει" την κατάσταση και δεν θα χρειαστεί να τραβήξει το εφεδρικό. Ο πρωταθλητής, απο την άλλη, δήλωσε οτι δεν θα ξαναπάρει μέρος σε αγώνες...     

Ο αγώνας απο πολλούς στο διεθνές φόρουμ χαρακτηρίστηκε αποτυχία, χωρίς νόημα, αφού εξάντλησε ψυχικά και σωματικά τους αθλητές και απογοήτευσε τους φίλαθλους.

Και αναρωτιέμαι, όλα αυτά για να ανεβεί το επίπεδο; Για ποιό επίπεδο μιλάμε ακριβώς;

Ένας αθλητής στο paragliding forum αναφέρει: "We're never going to impress the world by running 114km instead of 94km, we might impress them if no one died for a few years."

Κι ένας άλλος: "Maybe, it is time for someone to start the 'serial world's once more. If manufacturers were to put up the cash, as they do in Larangne, and the best pilots in the world were to take part, maybe the sport can move away from its path of destroying so many lives. 

In the meantime, I challenge anyone to call this competition a 'success'. One person died and numerous others ended up in hospital. Where is the success? 

Ενώ ο πιλότος που συγκρούστηκε με τον δικό μας Έλληνα αθλητή στο blog του αναφέρει: "Fly safe and if you want to stay safe don’t become a competition pilot till we have some more sensible rules and gliders in place."

Εδώ, στα δικά μας φόρουμ, καμμία αναφορά σε τίποτα και καμμία συζήτηση, σαν να έπεσε η αυλαία στο τελευταίο τασκ. 

Καλή αρχή, λοιπόν!

Το 2009 ξεκίνησε πτητικά, χάλια... Πού οι "κατεψυγμένες" πτήσεις και τα μελανιασμένα δάχτυλα που απολάμβανα άλλους χειμώνες...Φέτος έχει μόνο "parawaiting" και "paradreaming"... Περιμένοντας, ονειρεύομαι γαλανούς ουρανούς... κουμουλάκια...θερμικά...κυκλώματα...κορφές...κάποια ευκαιρία τέλος πάντων, να πετάξω αξιοπρεπώς με το καινούριο μου 2άρι και να γνωριστούμε καλύτερα...να μου δείξει τον...χαρακτήρα του, να δώ αν θα κάνουμε καλή παρέα στις ερχόμενες -που θα πάνε-ανοιξιάτικες πτήσεις, στις παραλιακές...στο πρωτάθλημα...και γενικώς.

Τί να κάνω με τόση πτητική ακινησία.... "χαμηλές διελέυσεις" στα ελληνικά και ξένα παραπεντίστικα φόρουμ και blogs, να δώ πως περνάνε-πώς πετάνε και οι άλλοι ομοιοπαθείς...

Και άμα γυρνάς απο δώ κι απο κεί, όλο και μαθαίνεις και βλέπεις και προβληματίζεσαι...Βρε μπας και...

Έτσι έφτιαξα και γω το... "μπλοκάκι"μου...να γράφω τις σκέψεις μου ελεύθερα, να καταθέτω τις απόψεις μου και την δική μου ματιά στα γεγονότα που με αγγίζουν. 

Πολύ σημαντικό γεγονός  αυτή την εποχή, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παραπέντε, στο Μεξικό. Τελείωσε το Σάββατο αλλά εγώ κόλλησα...Για πολλούς και διάφορους λόγους...

Κάθε τέλος, λένε, είναι και μια αρχή. 

Καλή αρχή λοιπόν...